عشق مطرب زاده ای بر ساز و تقوا زور کرد

دانهٔ تسبیح را زاهد خر طنبور کرد

با همه واماندگی روزی دو آزادی خوش ست

خانه را نتوان به اندوه تعلق گورکرد

زین گلستان صد سحر جوشید و صد شبنم دمید

عبرتم سیر چکیدنهای یک ناسورکرد

بگذر از بی صرفه گوییها که ساز انبساط

گوشمالی خورد هرگه ناله بی دستورکرد

موسی ما شعله ها در پردهٔ نیرنگ داشت

حسرتی از دل برون آورد و برق طورکرد

با چنین فرصت نبود امکان مژه برداشتن

وعدهٔ دیدار خلقی را امل مزدورکرد

شهرت اقبال عجز از چتر شاهی برتر است

موی چینی سایه آخر بر سر فغفور کرد

شور اسرارم جنون انگیخت از موی سفید

شوخی این پنبه ام هنگامهٔ منصورکرد

نی ز طاعت بهره ای بردم نه ذوقی ازگناه

در همه کارم حضور نیستی معذور کرد

دخل آگاهی به یک سو نه که تحقیق غیور

چشم خلقی را به انگشت شهادت کور کرد

بیدل از عزلت کلامم رتبهٔ معنی گرفت

خم نشینی باده ام را اینقدر پر زور کرد